Op de dag dat ik plaats zou nemen in het glazen huis stormde het verschrikkelijk. Ik werd daarom verhuisd naar de vogelkijkhut aan de plas achter de boerderij van Murk, waar de regen en de wind samen prachtig over het water scheerden, en tegen het grote raam aan kletsten waarachter ik de woorden van dit lied op muziek zette. Waar buiten de wind en de regen samenwerkten in de storm, woelden binnen in mij twee heel verschillende gedachten; een gevoel van weelde en vreugde, omdat ik nét wist dat ik vader zou worden, en daartegenover de angst van de verantwoordelijkheid en de veranderende situatie.

Het gemak waarmee een vogel zijn jongen vliegen leert werkt voor mij heel troostend. Als een vogel dat kan, dan kan ik het ook…

Maar door het besef dat mijn leven voor altijd anders zal zijn, voelt het alsof ik op een afgrond midden in een wervelstorm op een afgrond over de rand, de rand van de tijd, sta te kijken.